Zebrapad

31 juli 2024

‘Wie te voet gaat, heeft tijd genoeg’, las ik jaren geleden in het ledenblad van de VAB, de Vlaamse automobilistenbond. Het stond in een lezersbrief van een automobilist, in de tijd van de invoering van de nieuwe verkeersregel, waarbij voetgangers op een zebrapad voorrang kregen en auto’s voortaan verondersteld werden te stoppen als er iemand wilde oversteken.

‘Mensen in auto’s hebben haast en voetgangers hebben alle tijd van de wereld’, beweerde de man. ‘Dan is het toch niet meer dan normaal dat een automobilist mag doorrijden en dat een voetganger moet wachten.’

Ik weet nog hoe kwaad ik was toen ik dat las. Alsof je als voetganger met een paar kinderen of een boodschappentas aan de hand niet ook graag snel naar je bestemming wilt. Bovendien zit je te voet niet lekker warm en droog zoals in een auto.

Gelukkig heeft deze man het niet gehaald. Sinds jaar en dag kun je in ons land rustig en veilig oversteken op een zebrapad. De meeste auto’s stoppen galant. Het blijft natuurlijk uitkijken, maar met het recht aan je zijde, voel je je toch een stuk sterker.

Vaak valt het me pas op als ik in andere landen merk dat het er lang niet zo ingeburgerd of gewoon niet verplicht is om als automobilist te stoppen voor voetgangers. Dan merk je wat je mist.

Wat de regel ons behalve wat voetgangersrust nog heeft opgeleverd, is een continue oefenplek voor hoffelijkheid. Zelfs voordat ze kon praten, had mijn kleindochter al geleerd dat je lief moet zwaaien naar de gestopte chauffeur, of die nu in een auto, een bus of een vrachtwagen zit. Er worden heel wat vriendelijke gebaren, knikjes en glimlachjes uitgewisseld op en rond het zebrapad.

‘Ik ben ook een zebrapad’, lacht mijn kleindochter als ze in haar gestreepte truitje over de stoep loopt. Ze heeft gelijk: voor haar stoppen we altijd!