Weekdieren
19 september 2024
De stad waar ik woon is onlangs uitgeroepen tot de meest diervriendelijke gemeente van Vlaanderen. Sindsdien voel ik me een beetje beschaamd als ik in mijn kleine stadstuin de slakken verpletter, in een vergeefse poging om mijn bloemetjes te redden.
Slakken verdelgen is niet eenvoudig, daar hebben veel mensen inmiddels ervaring mee. Het zijn glibberige beestjes. Hun slijm is zo taai dat je het zelfs met zeep en een borsteltje nauwelijks van je vingers krijgt. Volgens de gangbare opinie zijn slakken berucht om hun traagheid, maar ik kan je verzekeren dat ze sneller op hun bestemming raken dan je zou denken. Ze schuifelen gestadig verder en zo komen ze precies waar ze willen.
In mijn tuin heerst een heel aparte kringloop van het leven. Ik hang vetbollen op voor de mezen, maar die worden opgepeuzeld door de muizen. Ik zet ecologische doosjes met muizenvergif, maar die zitten na een tijdje vol smullende slakken. En als je zou denken, yes, twee ongediertes dood voor de prijs van één, heb je het helemaal mis. Want slakken hebben geen normale spijsvertering en bloedsomloop en zijn immuun voor de giftige eigenschappen van het muizengif. De voederkorrels in het eetbakje van de kat zijn een ware delicatesse voor de slakken. En waar is mijn plaats in die keten? Mijn functie is precies het doden van slakken. Want alleen die dode slakken worden opgegeten door de vogels.
Kort samengevat: ik dood slakken als vogelvoer, ik voer vogelvoer aan de muizen en muizengif aan de slakken. Een mens moet zijn plaats kennen.
De schaamte om mijn bloeddorstige slakkenhaat is beperkt. Want ik heb bedacht dat slakken tenslotte weekdieren zijn. Ik mag ze de hele week verpletteren, alleen op zondag niet. Kortjakje is mijn bondgenote.
;)
;)
;)
;)
;)