Wat je ziet in een dierenpark op een pedagogische studiedag

9 oktober 2024

Een menigte opa’s en oma’s die hun kleinkinderen mee op sleeptouw hebben genomen.

Oma’s die bijna niet durven te kijken en bezorgd beginnen te roepen als kleinzoon nog hoger klimt op die rots.

Opa’s die hun rug krommen om een handje te geven aan een weifelende kleindochter die over een balk of een touw loopt.

Bonobo’s die alle kinderkreten en omablikken negeren en gewoon doorgaan met elkaar te vlooien.

Een stralende oma in een bolderkar die zich laat trekken door een kleinzoon.

Een sneeuwluipaard dat al dat mensengedruis onverschillig de rug toekeert.

Kinderen die als apen over netten van touw klimmen tot in de hoogste toren.

Oma’s en opa’s die met hun kleinkinderen in de toppen van de bomen wandelen.

Een oma die kalm blijft zitten bij een oververmoeid kleinkind dat alleen nog hysterisch kan huilen.

Een toiletruimte met gesprekjes achter elke deur: ‘Ben je al klaar? Flink zo! Ik zal je broekje optrekken. Nee, nog even wachten, oma moet ook nog even.’

Oma’s die hun ogen uitkijken op hun kleinkind dat zijn ogen uitkijkt op de kamelen.

Opa’s die serieuze gesprekken houden met stoere kleinzonen. ‘Dat geld is voor de panda’s, kijk maar naar het bord.’ ‘Maar je kunt het zo meenemen!’ ‘Het glas is kapot, maar daarom is het geld nog niet van jou.’ ‘Het is nu een soort bank waar je geld kunt afhalen, toch?’ ‘Nee, dat geld is niet van jou en als je iets pakt wat niet van jou is, is dat diefstal!’

Opa’s die bij elk nieuw dier onverstoorbaar de infobordjes voorlezen, ook als niemand nog luistert.

Oma’s die onverstoord ‘we komen nog eens terug’ zeggen als kleindochter huilt van ‘ik wil nog niet naar huis!’.

Opa’s en oma’s die bemoedigend glimlachen naar elkaar.

Dieren die al die mensen weer naar de uitgang zien lopen en dan weten dat het avond is.

(Photo by Daiga Ellaby on Unsplash)