Wat je denkt op een druilerige dag

2 oktober 2024

Dat het misschien nooit meer helemaal licht wordt.

Dat je huis vol donkere hoekjes zit: onder de bank, achter de kast, in de spleten van de radiator, in de plooien van de gordijnen, achter de boeken in de boekenkast, in de ijskast als je de deur dichtdoet, in de oven of de wasmachine als ze niet werken, in alle laatjes doorheen het hele huis.

Dat de schemering alles wazig maakt. Licht is vaak scherp en onthullend, duisternis zacht en verhullend.

Dat er zo weinig licht is dat er zelfs geen schaduwen meer zijn.

Dat je kraaienpootjes en oogwallen een stuk minder lijken als het schemerig is.

Dat je geen licht nodig hebt om met iemand te praten. Dat praten soms zelfs beter gaat met weinig licht.

Dat je de kleine lettertjes niet kunt lezen met zo weinig licht. Dat het soms goed is om de kleine lettertjes niet te lezen.

Dat je knalblauwe laarsjes en een felroze sjaal nodig hebt om te laten zien dat je leeft op zo’n dag.

Dat zelfs de geluiden van voetstappen, van de boormachine op straat, van pratende stemmen, gedempter klinken.

Dat het een beetje ruikt naar lichtbruine paddenstoelen.

Dat je zin krijgt in soep.

(Beeld via Unsplash)