Schattenjacht

17 september 2024

Onlangs volgde ik online een presentatie. De ene slide na de andere passeerde op het scherm. De stem van de mevrouw die de lezing gaf, boorde zich een weg door mijn hoofd. Maar zoals dat gaat, dwaalde mijn aandacht na verloop van tijd af. Mijn blik viel op de bedenkingen die de deelnemers in de marge met elkaar uitwisselden.

Aanvankelijk ging het over de kwaliteit van het geluid. En over al dan niet muten. Maar na een poosje werd het wat inhoudelijker. Een fors statement van de voordrachtgeefster leidde tot een vraagteken bij een andere online deelnemer. Er ontstond een kleine uitwisseling, die na verloop van tijd een heel eigen leven ging leiden. In de marge groeide een aparte discussie, met veel aangebrachte argumenten en voorbeelden, met respect voor elkaars ervaringen, met voorzichtige conclusies. Met lekker veel humor en relativisme ook.

Eigenlijk hadden we binnen de kortste keren die mevrouw met haar slides niet meer echt nodig. Al beseften we wel dat ons gesprek in de marge alleen bestond dankzij haar en haar lezing.

We deden een ernstige poging om opnieuw te volgen wat er in de lezing gebeurde. Maar mijn blikken dwaalden telkens af naar de zijkant van het scherm. Onze rubriek had zelfs een titeltje. Zag ik dat goed? Vergaderschat? Nee, het was natuurlijk vergaderchat, met een ‘s’ minder.

Ik glimlachte om mijn vergissing. Al was die lang niet zo gek. Want echte schatten vind je vaak aan de zijlijn.

(Photo by Brooke Cagle on Unsplash)