Poetsman
5 september 2024
Mijn poetsvrouw had vandaag vakantie en ik kreeg als vervanging een poetsman. Nasteho stond kort na acht uur op de stoep en gaf aan dat hij Nederlands met mij wilde spreken. Hij kwam uit een stad in de buurt van Bagdad, waar de ‘goede’ moslims woonden, zo vertelde hij.
Hij lustte wel een kop koffie en liet me filmpjes zien van een prachtige moskee en een druk bijgewoonde pelgrimstocht waarin luide liederen werden gezongen. ‘Geen geweld!’ zei hij nadrukkelijk. ‘Alles gratis, van Koeweit tot Bagdad, eten, slapen, alles!’
Ik weet niet of hij mij wilde overtuigen om deel te nemen, maar ik knikte zo enthousiast mogelijk.
Later liet ik hem zien waar de schoonmaakspullen lagen en wat er moest aangepakt worden. In afstoffen had hij duidelijk geen zin of hij zag er het nut niet van in. Daar kon ik hem als ik eerlijk was zelfs in volgen, maar toch. De vloeren en de keuken nam hij wel onderhanden. En hij leefde zich uit op de grote tuinramen die onder de slakkensporen zaten. Dankzij Nasteho kunnen we weer naar buiten kijken.
Ik schonk hem weer een kop koffie en prees zijn werk. Hij knikte, maar zijn ogen lachten niet. Hij was veel te vroeg ‘klaar’ en dus vroeg ik hem om op de stoep nog even de afgevallen bladeren bij elkaar te borstelen en de voordeur te poetsen. Dat deed hij gelaten voordat hij weer op zijn fiets stapte.
Slechts één keer heeft hij echt gelachen. Dat was toen ik voor de derde keer thee kwam bijtanken uit de theepot op het komfoortje, terwijl hij het bij koffie hield. ‘Jij naar Bagdad!’ lachte hij. ‘Ook altijd thee!’ We lachten samen. ‘Jij met je koffie ’s morgens vroeg bent een echte Belg’, zei ik, ‘en ik kan zo naar Bagdad!’
Ik hoop dat Nasteho ander werk vindt binnenkort. Werk waar hij meer zijn hart in kan leggen. Want als poetsman kan ik hem niet aanraden. Maar als koffiedrinker hoort hij bij de besten.
;)
;)
;)
;)
;)