Mijn tegenover

22 september 2024

Augustus en september zijn blijkbaar de maanden waarin er internationaal aan wetenschap wordt gedaan, dus mis ik mijn wederhelft ondanks zijn pensioen in deze periode herhaaldelijk. Het huis is dan helemaal van mij en ik hoef alleen met mezelf rekening te houden.

Ik betrap me erop dat ik af en toe een gedachte hardop uitspreek om de stilte te verbreken. Soms weet ik al precies wat mijn afwezige partner bij een of ander voorval zou zeggen en wat ik dan zou antwoorden. Hoe we samen zouden reageren op de verse nieuwsberichten of de fotootjes in de familie-app.

Over een paar dagen is hij weer terug en dan kunnen we weer live van elkaar genieten en ons aan elkaar ergeren. Nu houden we het bij telefoontjes.

Ik denk er soms aan hoe het moet zijn voor wie voorgoed zijn partner kwijt is. Vertrokken of gestorven. Zouden zij regelmatig hardop tegen de muren spreken? De tafel dekken met één bord en één stel bestek? De helft van hun bed leeg laten?

Ik heb kinderen en kleinkinderen, vrienden en buren. Ik woon in het midden van de stad tussen mensen die ik op elk moment om hulp kan vragen of met wie ik een praatje kan slaan. Maar toch mis ik mijn tegenover. Al was het maar omdat ik de rits van mijn jurk achteraan niet dicht krijg.

Iemand aan wie je de meest onbenullige dingen die je hebt gezien of meegemaakt, kunt vertellen. Iemand die jou ook zijn faits divers vertelt. Iemand om mee door te bomen over dingen waarvan verder misschien niemand wakker ligt. Iemand die zoveel van je weet, dat je niet telkens een kwartier uitleg moet geven als je iets vertelt.

God is voor elk van ons de grote tegenover. Maar ik wens elke mens toch ook nog een klein, menselijk klankbord om het leven mee te delen. En mijn jurk? Die heeft een mede-kerkganger voor mij dichtgeritst, achter een pilaar in de kerk. De voordelen van het geloof zijn soms heerlijk concreet!

(Otheo.be, afbeelding van Ria Sopala via Pixabay