Didactisch materiaal

7 augustus 2024

Met drie vriendinnen zijn we samen naar de film ‘De laatste ronde’ gaan kijken. Na afloop fietsen we naar huis. We hebben het over de voor- en nadelen van jurken met mouwen: die zijn onmiskenbaar te warm bij deze zomerse temperaturen, maar ze bedekken wel netjes onze bovenarmen. En dat is handig, want sinds we de zestig voorbij zijn, zien onze bovenarmen er niet meer zo strak uit als voordien. Ze hebben last van kwabberigheid en er zitten vaak opeens rare verticale strepen in. Soms vallen er plooien in die een eigen leven lijken te leiden.

‘Mijn gordijnarmen kunnen me niets schelen’, zegt mijn ene vriendin militant. ‘Ik draag gewoon mouwloze bloesjes als het warm is!’ Wij twee krijgen prompt de slappe lach, terwijl we een helling op fietsen. Gordijnarmen! Die vlag dekt echt wel de lading… We kunnen niet meer stoppen met lachen en zwalpen over de weg.

Op de stoep aan weerszijden van de straat kijken mensen verrast op. Geen luidruchtige studenten ditmaal, maar een paar vrouwen op leeftijd die lachen zonder reden, in hun ogen. We beseffen dat we een vrouwelijke versie zijn van bepaalde scènes uit de film die we net hebben gezien.

Blijft de vraag: bespaar je je medemens het zicht van onze aftakelende lichamen of is het juist goed om ze bewust onder de neus van jongere generaties te duwen? Moeten we de sporen van ons leven verstoppen of net niet? Hoe confronterend is het om jezelf als didactisch materiaal te gebruiken?

We raken er niet uit. Het zal – zoals gewoonlijk – afhangen van onze graad van dapperheid. En die varieert nu eenmaal van dag tot dag. Maar met wat steun van elkaar moet het lukken. Af en toe toch.

(Afb. van Silvia via Pixabay)