De blik van een moeder

25 juni 2024

Op een dag in de zomervakantie toen ik een jaar of tien was, nam ik mijn moeder mee naar het zwembad. Het was de plek waar ik met school elke week naartoe ging om te leren zwemmen. Vlak voor de vakantie had ik het brevet behaald waarmee ik ongestoord in het diepe mocht zwemmen. Dat wilde ik haar laten zien.

Mijn moeder kwam nooit in het zwembad. Ze kon niet zwemmen. Van haar gezin zwom alleen mijn grootvader in zijn jonge jaren in de Maas. Dat was een gevaarlijke, brede stroom met waterkolken in de bocht. Er werden verhalen verteld over overmoedige dorpsgenoten, die in een oogwenk verdronken waren. Mijn moeder stond dus met de andere kinderen op de oever en beperkte zich tot het zingen van scheldliedjes naar de Hollandse kinderen aan de overkant. ‘Hóllenjer, bóllenjer, kieskop, de maaien vrieten dich hielegans op!’

In het zwembad zwom ik voor de ogen van mijn moeder een hele lengte in het diepe. Ze was behoorlijk onder de indruk. Dat voelde zo goed, dat ik niet meer kon stoppen. Ik nam een sprong en dook voor het eerst van de kant in het water. Daarna klom ik op de lage wipplank en sprong voor de ogen van mijn verbaasde en lichtjes angstige moeder onverschrokken in het water. Nog steeds kreeg ik er niet genoeg van. Ik beklom de lange ladder naar de hoge wipplank en keek naar mijn moeder voordat ik zou springen. Die zag er opeens wel heel erg kleintjes uit. En het water beneden was veel verder dan ik gedacht had. Ik besefte in een tel haarscherp wat ik aan het doen was. Wat bezielde me om op één dag al die hindernissen ineens te nemen?

Ik kon en wilde niet terug. Ik sprong en kwam met een harde klap op mijn rug terecht. Het deed pijn, maar dat vertelde ik niet. Ontnuchterd beperkte ik me de rest van de zwemtijd tot watertrappen en heen en weer zwemmen.

De ogen van mijn moeder hadden me vleugels gegeven. Ik was alleen even vergeten dat ik geen vogel was.

(Photo by frank mckenna on Unsplash)