De autostrade van Carlo Acutis

25 augustus 2024

De nieuwe bijna-heilige Carlo Acutis is hot in Italië, en zeker in de omgeving van Assisi. Hij is nog geen twee decennia geleden gestorven, als 15-jarige, en iedereen wil een graantje meepikken van zijn roem en charisma. Overal zie je zijn portretten: een jongen met een open, innemende blik en een optimistische glimlach.

Je kunt naar goede katholieke gewoonte souvenirs in talloze vormen van hem kopen: beeldjes en kaartjes, koelkastmagneetjes en schilderijtjes, T-shirts en totebags. Op die katoenen draagtassen lees ik een quote van Carlo.

‘De eucharistie is mijn autosnelweg naar de hemel’, staat er in het Italiaans.

Dat is even slikken. Carlo gebruikte de eucharistie om snel in connectie met God te komen.

Zelf heb ik geen autosnelweg naar God. Ik bereik hem eerder langs onverwachte afslagen op hobbelige wegen, of langs weggetjes die op het eerste zicht dood lijken te lopen maar dan toch een doorgang bieden. En heel vaak ook op de straten die ik zo vaak  bewandel dat ik vergeet op te letten.

Ik heb in mijn lange carrière als godsdienstlerares nooit een 15-jarige ontmoet die zo’n uitspraken deed, al kan dat natuurlijk ook aan mij hebben gelegen. Mijn leerlingen ervaarden God op momenten van sterke verbinding met elkaar. Of als ze zich samen voor iets inzetten, van een kamp voor kinderen met een handicap tot een actie voor het klimaat.

Vieringen op onze school sloegen pas aan als ze iets weergaven van hun sterke levensmomenten van het lopende schooljaar. Op zich waren de woorden en gebaren van de eucharistieviering voor hen relieken uit een andere wereld. Echt niet de snelste weg naar God. Voor de meesten was God in het beste geval eerder een vraagteken dan een vaste aanwezigheid en dat respecteerde ik.

In onze kerken vermindert het aantal eucharistievieringen elk jaar. Mensen komen samen om te bidden, naar het evangelie te luisteren en het brood te breken. Steeds vaker zonder priester. In kerken zie je mensen in hun eentje knielen en bidden. Heel wat mensen bouwen individuele verdiepingsmomenten in in hun dagelijks leven. Af en toe komen ze samen om uit te wisselen of te vieren.

Er zijn veel manieren om bij God te komen en de toekomst zal er ongetwijfeld nog talloze nieuwe tevoorschijn toveren. De Geest waait waar hij wil, ook in de kerk.

(Otheo.be)