Caravaggio en het vuile leven

11 augustus 2024

In grote, onbekende steden rijd ik graag met de metro. Daar hoort altijd een overzichtelijk plannetje bij, waarop de metrolijnen in heldere kleuren zijn aangeduid met de haltes erbij. Ik ben gek op die netwerkplannetjes. Je kunt er je pad lijnrecht op uitstippelen, met niet meer dan enkele tussenstops of een duidelijk gemarkeerde overstap.

In het echt en bovengronds ziet zo’n stad er heel wat minder rechtlijnig uit. De straten zwenken en draaien en hebben kleine zijarmpjes die nooit op de kaart staan. Er zijn werken aan de gang waardoor de stoep is versperd. Wat rechtdoor lijkt, is stiekem lichtjes linksaf. Zodat je na een paar afslagen niet meer weet of je links of rechts, vooruit of achteruit moet.

In Rome is dat ook zo. Daarom neem ik voor de veiligheid een lang stuk metro, tot aan de halte Colosseo. Meteen als ik de trap naar boven opgeklommen ben, loop ik het Colosseum recht in de armen. Al die beroemde en eerbiedwaardige gebouwen staan hier ook in het echt, het blijft me verrassen. Latere straten en bouwlagen staan er rondom of half overheen. Maar dit is dus de plek waar mensen in massa kwamen kijken naar gladiatoren die zich doodvochten. Ook al is dat lang geleden.

De app zegt dat ik hier op de bus moet springen naar mijn bestemming en dat doe ik dus. De strakke metrostrepen zijn nu vervangen door kronkelige straten vol geblutste autootjes, bussen en scooters. Een levendige wirwar met het nodige getoeter erbij. Overal duiken monumenten, zuilen en ruïnes op, tussen de winkels en kantoren.

Een eindje verder wandel ik de San Agostino-kerk binnen waar een schilderij hangt van Caravaggio, de Madonna van de Pelgrims. Een man en een vrouw knielen aan de voeten van Maria, die hun het Jezuskind laat zien. Het zijn gewone mensen met verweerde gezichten en versleten kleren. De voeten van de man zijn vuil en gehavend. De schilder ging het gewone leven niet uit de weg. Het valt me op hoe zowel Maria als het kind met hun armen en hun handen reiken naar de twee mensen. Ze zijn meer dan welkom! Aan de andere kant van de kerk liggen de botten van de heilige Monica, de moeder van de grote Augustinus. Moeders zijn niet weg te denken uit onze godsdienst.

Terug naar mijn hotel ga ik gewoon helemaal met de bus. Want er gaat niets boven het echte leven, hoe verwarrend en vuil het vaak ook is. Dat had Caravaggio haarscherp in de gaten.

(Otheo.be, Madonna di Loreto, ook Madonna dei Pellegrini genaamd, van Caravaggio. ©Wikimedia)