Bijna Allerzielen

23 oktober 2024

Hier ben ik weer met mijn chrysantje, pa. Een gele, want dat was altijd al mijn lievelingskleur, zoals je weet. Er liggen wat blaadjes op je graf, maar dat vind je niet zo erg, denk ik. De klimop in het plantenvak groeit goed, maar de heidestruikjes willen niet aarden. Van de zomer stonden er viooltjes, maar voor de winter moet ik iets anders bedenken. Voorlopig zet ik er het chrysantje neer.

Jouw foto en je naam staan links op de steen en het plekje voor de foto van ons ma is nog altijd leeg. Haar naam staat er al gebeiteld, maar ze schuifelt nog vrolijk rond in het woonzorgcentrum. Dus voorlopig lig je hier alleen. Ma speelt kaart en rummikub en ze doet aan kienen en handwerken. Soms nemen we haar ergens mee naartoe en ze gaat ook wel eens naar de vijvers van Bokrijk met de taxifiets van het centrum. Dat vindt ze fijn.

Het is een taaie madam, dat weet jij goed. Maar je zou ervan verschieten hoeveel zwijgzamer ze is geworden. Vroeger had ze altijd het hoogste woord en ze stopte pas met praten als ze sliep, maar nu zit ze vaak stil voor zich uit te kijken. Ik moet dan het gesprek gaande houden. Ze vergeet ook veel en ze laat de wereld wat over zich heen glijden. Maar ze is best tevreden.

Onze kinderen zijn alweer bijna zeven jaar ouder dan toen jij hen voor het laatst zag. Onze kleinzoon gaat volgend jaar naar het middelbaar en er is nog een kleindochter bijgekomen. Je zou het fijn hebben gevonden om te zien hoe gelukkig ze zijn.

Ik weet niet hoe jij het daar stelt. Als je ons ziet, zijn je ogen zeker beter geworden dan op het einde van je leven. Dat zou fijn zijn. Heb je daar een rustig leesplekje gevonden op een wolk die een beetje apart ligt? Zijn er een paar engelen met wie je al eens gaat wandelen? Plaats genoeg daar!

Ik ga er weer vandoor. Je weet hoe het is als je leeft: je bent altijd naar iets of iemand op weg. Daar heb jij geen last meer van!

Rust zacht en tot de volgende keer!

(Photo by Callum Skelton on Unsplash)